Politie blog: Onvoorwaardelijke liefde

Ik werk nog maar net bij de politie als ik tijdens mijn surveillancedienst een melding krijg van een winkeldiefstal in een supermarkt.

Samen met mijn collega ga ik de winkel in. De winkeldief is een jonge bange vrouw. Ze vertelt me dat ze geen geld heeft om boodschappen te betalen. Ze wordt thuis mishandeld door haar vriend en ze heeft de zorg voor haar dochter. Haar enige uitweg is stelen. Tijdens onze autorit naar het bureau vraag ik haar naar haar thuissituatie. Ze vertelt dat haar vriend drank en drugs gebruikt. Ze is bang voor hem omdat hij vaak agressief is en ook met veel geweld haar geld afneemt. Hierdoor kan ze geen eten kopen voor haar dochter en haarzelf.

Ze pakt haar telefoon en laat me een foto zien van een jong meisje in een bloemenjurkje en een enorme glimlach op haar gezicht. Liefdevol kijkt ze naar haar dochter. ‘Ik heb werkelijk alles voor haar over’, zegt de vrouw. Na een tijdje van praten en veel tranen komen we op het hoofdbureau aan. Mijn laatste woorden die dienst zijn: ‘Laat me je hier niet meer zien hoor. Een cellencomplex is geen plaats voor jou. Je kunt beter bij je dochtertje zijn.’

Een half jaar later heb ik een middagdienst in het cellencomplex. Er komen nieuwe arrestanten binnen. Tot mijn grote verbazing zie ik diezelfde dame weer staan. Nadat ze gefouilleerd en voorgeleid is brengen mijn collega en ik haar samen naar haar cel. Ik open het luikje en ga met haar in gesprek. Wat is er gebeurd waardoor ze hier nu weer zit?

Ze antwoordt dat dit een kreet om hulp is. Ze weet niet meer hoe ze uit deze situatie moet komen. Ze doet naar eigen zeggen haar best maar ze staat er niet goed voor. Veilig Thuis heeft al contact met haar opgenomen en een melding gemaakt. Misschien moet haar dochter uit huis worden geplaatst. Haar dochtertje is er kapot van en wil niet weg bij haar moeder. Ik begrijp de vrouw wel. Ik heb zelf ook een fantastische dochter van bijna twee jaar waar ik alles voor zou doen.

Tijdens ons gesprek, dat ruim vier uur duurt, adviseer ik haar om contact op te nemen met de huisarts, haar familie en vrienden, de gemeente en de juiste hulpverleners. Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht.. Ze bedankt me voor mijn hulp. Ze belooft direct hulp te zoeken zodra ze vrij komt. Ik vraag me af of ze dat wel echt gaat doen en ga met een gemixt gevoel naar huis.

Weer een half jaar later heb ik een dienst op straat. Na een paar uur surveilleren op de fiets, houden mijn collega en ik een korte pauze. Opeens voel ik een hand op mijn schouder en schrik ik van een stem: ‘Hey jij bent het!’

Ik draai me om en zie diezelfde vrouw weer. Ik kijk haar aan en er verschijnt een grote brede glimlach op haar gezicht. Ze is ontzettend dankbaar voor ons vorige gesprek. Uiteindelijk is ze met veel hulp losgekomen van haar agressieve vriend. Ze heeft nu een nieuwe vriend waar ze erg trots op is. Hij is lief voor haar en heeft het beste met haar en haar dochtertje voor.

Ineens komt een kleine glimlachende jongedame aangelopen. ‘Kijk, hier is ze!’, zegt de vrouw. Dan draait ze zich om naar haar dochter en legt haar uit dat ik de agent ben die zoveel moeite heeft gedaan om haar te helpen. Dan komt ook een vriendelijke, verzorgde man aanlopen, die haar nieuwe vriend blijkt te zijn.

Ik vind het fantastisch voor de vrouw en ben blij dat ik een verschil heb kunnen maken in haar leven. Ik werk nog niet zo lang bij de politie, maar dit is precies de reden waarom dit werk zo graag wil doen.